به کجا چنين شتابان!

  این منم، خون جگر از بد دوران خورده مرد رندی که رکب‌های فراوان خورده غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم؟ فرض کن کوه شنی طعنه‌ی طوفان خورده عشق را با چه بسازد، به کدامین ترفند شاعری که همه‌ی عمر غم نان خورده چه به روز غزل آمد که همه منزوی‌اند قرعه بر معرکه‌ی معرکه‌گیران خورده از دهان کس و ناکس خبرش می‌آید شعر، این باکره‌ی دست هزاران خورده با چنین فرقه‌ی نسناس، یقین پاپوش است اتهامی که به شخصیت شیطان خورده دشتمان گرگ، اگر داشت نمی‌نالیدم نیمی از گله‌ی ما را سگ چوپان خورده جرم من فاش مگوهاست و حکمم سنگین چه کند شاهد سوگند به قرآن خورده شعر هم عقل ند به کجا چنين شتابان!...

. . تو نمی دانی که چه تماشا دارد افق پرت ترین نقطه ی این پهنه ی خاک چشم تو می لغزد می رود تا ته آب می رود تا به نهایت برسد در همان جا که افق می خندد و فلک دست به تقدیر سپارد باز هم تو که مبهوت شوی آسمان سرخ شود آنقَدَر سرخ شود تا که جهان رنگ بگیرد از آن چون پر پرواز آن کبوتر هایی که پر از پیغام سبز آزادگیند می شود سرخ تر ازآن دل پر خون بشر که دگر ناله ی خشمش به دهان خشکیدست می توانی باز هم نرمی ثانیه را لمس کنی تلخی خاطره های دور و رفته سردی فاصله را حذف کنی لحظه ای بنشینی شب فرا می رسد از شرق به غرب اندکی صبر کن اکنون مهتاب بر می آید از ماه و نگاهت را پرواز دهد تا به کجا چنين شتابان!...

خوب بود این مردم

دانه های دلشان پیدا بود..

به کجا چنين شتابان!...

 

شب از جایی شروع میشه که تو چشماتو می بندی..

 

به کجا چنين شتابان!...